بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى نفس مطمئنّه،

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد،

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

و در ميان بندگان من درآى،

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

و در بهشت من داخل شو.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به اين شهر،

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

سوگند به پدرى [چنان‌] و آن كسى را كه به وجود آورد

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

براستى كه انسان را در رنج آفريده‌ايم.

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت؟

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

گويد: «مال فراوانى تباه كردم.»

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است؟

أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

آيا دو چشمش نداده‌ايم؟

وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

و زبانى و دو لب.

وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

و هر دو راه [خير و شرّ] را بدو نموديم.

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

و [لى‌] نخواست از گردنه [عاقبت‌نگرى‌] بالا رَوَد!

وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت‌] چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ

بنده‌اى را آزادكردن،

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

يا در روز گرسنگى، طعام‌دادن:

يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

به يتيمى خويشاوند،

أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

يا بينوايى خاك‌نشين.

ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كرده‌اند

أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

اينانند خجستگان.

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

و كسانى كه به انكارِ نشانه‌هاى ما پرداخته‌اند، آنانند ناخجستگان شوم.

عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به خورشيد و تابندگى‌اش،

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

سوگند به مَه چون پى [خورشيد] رَوَد.

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند،

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد،

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت،

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد،

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

سوگند به نَفْس و آن كس كه آن را درست كرد

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

سپس پليدكارى و پرهيزگارى‌اش را به آن الهام كرد،

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

كه هر كس آن را پاك گردانيد، قطعاً رستگار شد،

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و هر كه آلوده‌اش ساخت، قطعاً درباخت.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

[قوم‌] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند.

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

آن گاه كه شقى‌ترينشان بر [پا] خاست.

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده شتر خدا و [نوبت‌] آب‌خوردنش را [حرمت نهيد]».

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

و [لى‌] دروغزنش خواندند و آن [ماده شتر] را پى كردند، و پروردگارشان به [سزاى‌] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد.

وَ لا يَخافُ عُقْباها

و از پيامدِ كار خويش، بيمى به خود راه نداد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الضُّحيٰ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به روشنايى روز،

وَ اللَّيْلِ إِذا سَجيٰ

سوگند به شب چون آرام گيرد،

ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَليٰ

[كه‌] پروردگارت تو را وانگذاشته، و دشمن نداشته است.

وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُوليٰ

و قطعاً آخرت براى تو از دنيا نيكوتر خواهد بود.

وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضيٰ

و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد، تا خرسند گردى.

أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآويٰ

مگر نه تو را يتيم يافت، پس پناه داد؟

وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَديٰ

و تو را سرگشته يافت، پس هدايت كرد؟

وَ وَجَدَكَ عائِلاً فَأَغْنيٰ

و تو را تنگدست يافت و بى‌نياز گردانيد؟

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ

و امّا [تو نيز به پاس نعمت ما] يتيم را ميازار،

وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ

و گدا را مَران،

وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ

و از نعمت پروردگار خويش [با مردم‌] سخن گوى.